Մի անգամ հարուստը որոշեց իր մտերիմներին ճաշի հրավիրել: Նա կանչեց իր հավատարիմ ծառային ու սրան հրամայեց գնել ինչ-որ անհրաժեշտ է լավագույն հյուրասիրության համար:
Ծառան գնաց շուկա և գնեց միայն լեզուներ ու դրանցից տարբեր ճաշատեսակներ պատրաստեց:
Երբ հյուրերը հավաքվեցին ճաշասեղանի շուրջը և ճաշակեցին իրենց համար պատրաստած ուտելիքները, ապա սկզբում դրանք շատ համեղ համարեցին: Բայց հետո նրանք զզվեցին յդ ճաշերից, քանի որ բոլորն էլ լեզվից էին պատրաստված:
Տանտերը զայրացավ իր ծառայի վրա և նրան ասաց.
- Մի՞թե քեզ չհրամայեցի ամենաընտիր բաներն առնել հյուրասիրության համար: Իսկ ինչո՞ւ ես միայն լեզուներ գնել:
Ծառան պատասխանեց.
- Ո՜վ տեր իմ, ես կյանքումս չեմ հանդիպել լեզվից ավելի ախորժելի որևէ բանի: Լեզուն մեզ կապում է մարդկանց հետ, դրա մեջ է գիտելիքների բանալին, դա ճշմարտության և իմաստության գործիքն է, դրա օգնությամբ են մարդիկ սովորում, դրանով գովաբանում են Աստծուն:
Մի ուրիշ անգամ մտերիմներին ճաշի հրավիրելիս, տերն իր ծառային հրամայեց որևէ զզվելի բան գնել: Եվ ծառան շուկա գնեց ու նորից միայն լեզու գնեց:
Երբ հյուրերը հավաքվեցին և համտես արին կերակուրը և պարզվեց, որ բոլորը լեզվից էր պատրաստված, տանտերը խիստ զայրացավ: Նա ուզում էր խստորեն պատժել ծառային իրեն չլսելու համար: Բայց ծառան ասաց.
- Մի՛ զայրացիր, տե՜ր իմ: Աշխարհում ավելի զզվելի ու նողկալի բան չկա, քան լեզուն: Մի՞թե դա չէ բոլոր խռովությունների ու երկպառատությունների պատճառը: Դա է ավազակության աղբյուրը, ստի ու մեղքի գործիքը: Եվ լեզվի օգնությամբ չէ, որ պղծում են անունները:
Երբ բոլոր ներկաները լսեցին այդ, ասեցին.
- Հիրավի, քո ծառան կարող է մրցել փիլիսոփաների հետ:
| 